top of page
BONY
The Bony King of Nowhere

 

Bram Vanparys is terug als zijn muzikale alter ego The Bony King of Nowhere. Meer dan vijf jaar zat er tussen zijn vorige album Silent Days (2018) en het fonkelnieuwe Everybody Knows (2024). Muzikaal bouwt Everybody Knows verder op de breuk met het verleden die Silent Days al was. Sommige songs kwamen nu eerder op piano dan gitaar tot stand, weg van de vertrouwde vingerzettingen. Na een eerste opnamesessie met Koen Gisen bleef Vanparys thuis schaven en knutselen. Everybody Knows is op die manier een terugkeer geworden naar het creatief benaderen van de classics, naar het kleuren van songs met arrangementen en eenmalige happy accidents van zijn vroege werk. 

 

Legendarische songwriters als Neil Young en Bob Dylan hebben Bram altijd gezelschap gehouden, maar op zijn nieuwste plaat komt de inspiratie steeds meer van hedendaagse muzikanten. Zo herken je de invloed van PJ Harvey, Blur, Nick Cave en zelfs Led Zeppelin. Terwijl hij trouw blijft aan zijn oprechte songwritingstijl en boeiende stem, begint The Bony King Of Nowhere aan een reis naar onbekende muzikale en thematische rijken.

 

De liveband van de The Bony King of Nowhere bestaat uit vijf muzikanten, met Jasper Hautekiet, Simon Segers, Thijs Troch (Nordmann), Gertjan Van Hellemont (Douglas Firs).

​

BLUAI
BLUAI

​

Het is één van de meest geanticipeerde belpopdebuten, maar de sound is atypisch Belgisch. Op debuutalbum Save It For Later trekt BLUAI op roadtrip langs de gebieden die Big Thief, Pinegrove, Haim en Alabama Shakes bevolken. Catherine Smet boorde haar innerlijke Adrienne Lenker aan, de harmonieën knipogen naar Boygenius, de sound is grootser dan ooit. Na het winnen van Humo’s Rock Rally, De Nieuwe Lichting en Sound Track is de honger van BLUAI nog niet gestild. Het trio komt nu pas echt op kruissnelheid.

 

Save It For Later is een plaat als een polaroid. De Antwerpse songwriter Catherine Smet legt haar herinneringen aan haar jeugd vast in songteksten die een parfum van americana, countrypop en indiefolk dragen. De verhalen spelen zich af in het Waasland, maar sluit de ogen en galopperende paarden op een ranch in Mississippi vormen het decor van BLUAI’s debuutalbum.

 

Catherine Smet (zang, gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) bundelden voor Save It For Later de krachten met producer Willem Ardui (blackwave.). Wederzijdse appreciatie en liefde voor Pinegrove en sad indiegirls bracht hen op elkaars pad. Willem Ardui introduceerde het trio tot een Amerikaanse fotoreeks van Anneke D’Hollander, wat de belpopgroep triggerde en resulteert in het filmische karakter van de tien songs.

 

Het instrumentarium van BLUAI werd uitgebreid met banjo en lapsteel. Engineer Tobie Speleman kreeg ‘Nashville tuning’ als briefing. BLUAI verlegt zo de focus van indierock naar americana en breekt het referentiekader van de band open, van Maggie Rogers over Alabama Shakes tot The Japanese House.

 

Hoe wijds de songs op Save It For Later ook klinken, zo intiem zijn de verhalen die uit de pen van Catherine Smet vloeiden. Op Junkyard (EP uit 2022) schreef Smet haar teksten vanuit andermans perspectief, ditmaal is zij zelf de protagonist van een debuut dat BLUAI als een coming of age-plaat beschouwt.

 

‘Worms’ gaat over hoe Catherine Smet zich als kind verraden voelde door een schoolvriend, ‘Keep Up With the Boys’ is een ode aan de mannen in haar familie, en afsluiter ‘Save It For Later’ onderstreept de boodschap van BLUAI’s debuutplaat: nostalgische gevoelens zijn er om te koesteren.

 

Save It For Later opent met countrybanger ‘My Kinda Woman’ en gaat via een duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers (‘Better, I Swear’) naar het Haim-achtige ‘In Over My Head’. De omstandigheden waarin de songs van BLUAI’s debuutalbum tot stand kwamen zijn uiteenlopend. Sommige nummers lagen al even te rijpen, anderen ontstonden tijdens een weekend aan zee, en onder begeleiding van producer Willem Ardui kwamen ook nieuwe songs tot leven.

 

Save It For Later is de soundtrack bij een nostalgische jeugdfilm in herfsttinten – alsof Adrienne Lenker van Big Thief in opdracht van Lady Bird-regisseur Greta Gerwig haar eigen Boygenius heeft opgericht. De rijpingsjaren van de Belgische band zijn voorbij. Wie houdt BLUAI nog tegen?

ANTHEM
TONY
And They Spoke in Anthems

​

2020. Het is avond. Links? De Stille Oceaan. Rechts? Het dorp Haumoana. Nieuw-Zeeland. Daartussen een huis met een oprit. Op die oprit? Een oude campervan. Daarin? Ik. Met mijn nieuwe gitaar. Hier ontstaan de eerste noten van ‘STILL.’. Een plaat die maar over één ding kan gaan.

 

Drie weken voorheen zaten we in een hotel in Auckland. In quarantaine. Met twee kleuters leefden we gedurende vijftien dagén in één kamer en hadden we een jetlag van twaalf uur te overwinnen. In dat parallel universum krijg ik op dag 5 het bericht binnen dat mijn beste vriend Roeland is overleden. Zomaar. Gaan slapen en niet meer wakker geworden. Het is een angstaanjagende kopie van wat er anderhalf jaar dààrvoor gebeurd is met mijn andere beste vriend, Stijn.

Deze plaat kan maar over één ding gaan. Over dingen die weg zijn. Want daar, in mijn oude campervan is alles weg. Niet alleen mijn twee beste vrienden zijn weg. Al de rest wat me dierbaar is, is ook niet in Nieuw-Zeeland. Mijn familie, mijn moederland, mijn spullen, mijn carrière.

 

Door middel van muziek focus ik mij op wat er wel nog is. Ik heb mijn twee dochters en lief meegenomen naar het mooiste land ter wereld. Een land met een zacht klimaat, geen verkeer, mensen zonder stress en licht in de lucht. Een land zonder Covid, bovendien. Terwijl de rest van de wereld kreunt en zucht, rijden wij anderhalfjaar lang fluitend van strand a naar vulkaan b. En dat allemaal in die oude campervan. Het resultaat van die reis heet ‘STILL.’.

 

Arne Leurentop woonde 1,5 jaar met zijn gezin in Havelock North (Nieuw-Zeeland). Ze woonden in een paradijselijk dorp, aan de voet van de berg ‘Te Mata Peak’. Ze vertrokken uit België na de eerste corona lockdown en zijn de dag na de opheffing van de restricties (maart 2022) teruggekeerd. Pas toen ze vertrokken uit Nieuw-Zeeland bereikte het virus hun dorp. ‘STILL.’ is met andere woorden geschreven in volle corona-tijd, maar is het tegendeel van een corona-plaat.

 

 

Von Tonyhausen

​

Von TonyHausen is het muzikale speelterrein van vier gepassioneerde muzikanten die zich laten leiden door hun liefde voor pakkende grooves en eenvoudige, maar betekenisvolle melodieën. Ze eren hiermee de groten der aarde zoals Ernest Ranglin, de meester van reggae- en ska-gitaar, en de onnavolgbare improvisator. Monty Alexander, zijn Jamaicaans-Canadese metgezel en pianovirtuoos met wortels in zowel reggae als jazz, krijgt eveneens een eerbetoon. En laten we John Scofield niet vergeten, de meester van improvisatie en compositie.

​

In de wereld van Von TonyHausen draait alles om bluesy, rootsy, groovy en funky vibes, waarbij het samenspel centraal staat. Het draait om muzikale vrijheid, waar instrumenten met elkaar converseren en improviseren. Het motto is simpel: goede sfeer en vooral veel plezier.

​

met

  • Antoon Offeciers op toetsen

  • Geert Hellings op gitaar

  • Stijn Possemiers op bas

  • Stoffel Verlackt op drums

VITAL
Vitalski & Jan De Smet, presentatie

​

Beuling & Blues wordt gepresenteerd door dit wonderlijke duo. Vitalski neemt voor de tweede maal de presentatiemicrofoon op. Jan De Smet stond ook reeds op ons podium tijdens Konfijt in 2017.

 

Vitalski kennen we van zijn standup-comedy,  literaire lezingen en muzikale optredens. Als schrijver publiceert hij columns, romans, liedjes, toneelstukken, stripverhalen en poëzie. Sinds 2011 draagt Vitalski de titel ‘Antwerpse Nachtburgemeester. Ondertussen is hij legendarisch geworden door de DinsdagClub. En moeten we accordeonist, liedjesmaker Jan De Smet (De Nieuwe Snaar) nog voorstellen?

​

Wat mogen we verwachten? Wij zijn even benieuwd als u.

bottom of page